İlayda, 22 yaşında. Kadıköy’ün kalabalığına karışan binlerce genç kadından biri gibi görünüyor dışarıdan. Geniş atkısı, sırtında siyah sırt çantası, gözlerinde ise kolay fark edilmeyen bir yorgunluk… Ama kimse onun gerçekte ne yaşadığını bilmiyor. Kadıköy’ün o renkli kafelerinde oturan, sokak müzisyenlerinin melodileriyle adımlarını senkronize eden binlerce genç gibi o da bir zamanlar hayal kuruyordu. Sarışın şimdi hayal kurmak bile lüks.
İlayda İstanbul’a bir umutla gelmişti. Üniversite sınavını kazanamamış ama “çalışırım, sonra tekrar denerim,” demişti kendine. Bir tanıdığın yanına sığınmış, küçük bir odada kalmaya başlamıştı. Gündüzleri kafede garsonluk yapıyor, geceleri açık öğretimden ders çalışıyordu. Ama İstanbul pahalıydı. Kira, ulaşım, yiyecek derken cebindeki her kuruş eriyordu. “Bir iş daha bulmam lazım,” diye düşünüyordu sürekli. Tam o sıralarda, kaderin yönünü değiştiren bir cümle duydu: “Güzel yüzünü değerlendiriyorsun mu bari?”
Uzun Dilli Escort
Başta anlamadı. Sonra işin ne olduğunu, nasıl yürüdüğünü anlattılar. Kolay para, kısa süre, ‘güvenli’ ortamlar… Hepsi kulağa daha önce hiç duymadığı kadar kolay geldi. Kalbinde bir sıkışma hissetti ama sonra, cebindeki son 20 lirayı hatırlayınca sustu. Sessizce kabul etti. İlk adımı atmak zor geldi ama geri dönmek daha zordu.
İlayda artık geceleri başkaları için gülümsüyor, tanımadığı adamların yanında ‘iyi bir akşam geçirmeleri’ için çabalıyordu. “Sadece bir iş,” diyordu kendine. “Saatlik. Anlam yükleme.” Ama her gece eve döndüğünde aynadaki yansısı biraz daha solmuş görünüyordu. Kadıköy escort önceden sadece yorgundu, artık üzgündü. Çünkü ne kadar sustuysa, içi o kadar bağırıyordu.
Bir gece Moda’da sahilde yalnız yürürken eline eski bir defteri geçti. Lise yıllarında yazdığı şeyleri karıştırdı. Öğretmen olmak istiyordu. Hâlâ istiyordu. Ama kendine “Nasıl başlayacağım yeniden?” diye sormaya bile korkuyordu. O anda karar verdi: bu sessizlik onu bitirecekti. Bir şey yapmalıydı.
Ertesi sabah telefonundaki tüm mesajları sildi. Rehberini temizledi. Google’da “Kadın destek merkezi” yazdı ve en yakın olanı işaretledi. Gidip saatlerce sustu. Sonra ağladı. Sonra anlatmaya başladı. Kimse yargılamadı. İlk defa biri gerçekten dinledi onu.
İlayda hâlâ Kadıköy’de. Aynı sokaklarda yürüyor, aynı vapura biniyor. Ama artık başka bir amacı var. Yeniden sınava hazırlanıyor. Geçmişi unutmak istemiyor çünkü bu yola neden sürüklendiğini bilmek, yeniden ayakta durmanın ilk şartı. Artık hayal kurabiliyor.
Bir yanıt yazın