Ümraniye escort dar sokaklarında gecenin sessizliği, uzaktan gelen siren sesleriyle bölünüyordu. Sokak lambalarının solgun ışığı, yağmurla ıslanmış seksi kaldırımlarda yansıyordu. Elif, elindeki eski şemsiyeyi sıkıca tutmuş, adımlarını hızlandırıyordu. Henüz yirmi iki yaşındaydı ama omuzlarındaki yük, yaşını çoktan geçmişti.
Çocukluğu da bu mahallede geçmişti. Babası yıllar önce onları terk etmiş, annesi temizlik işlerine giderek Elif’i büyütmüştü. Elif’in hayali hep hemşire olmaktı. Ancak hayat, planlara kulak asmazdı. Annesi hastalanıp anal yataklara düşünce, okul yarım kalmış, faturalar birikmişti. Birkaç ay içinde Elif, borçların ve çaresizliğin ortasında kendini kaybolmuş hissetti.
Bir gün, yakın bir arkadaşı ona “kolay para kazanabileceği” bir yol önerdi. Başta reddetti, ağladı, sinirlendi. Ama birkaç hafta sonra annesinin ilaçlarını alamayacak hâle geldiğinde, çaresizlik galip geldi. “Sadece bir kez olacak,” diye kendini kandırmıştı. Ama bir kez, birçok kez oldu.
Geceler, onun için artık utancın değil; mecburiyetin zamanıydı. Her sabah gün doğarken evine döner, yıkanır, aynaya bakmadan yatağa girerdi. Aynadaki yüz, tanımadığı birine aitti artık. Ümraniye escort kalabalık sokaklarında yürürken kimse gözlerine bakmazdı. Belki o da istemezdi, çünkü o bakışların ardında yargı vardı.
Bir akşam, soğuk bir kış gecesinde bir müşteri onu reddedip aşağılayınca dayanamayıp ağladı. Sokak lambasının altında dizlerinin ateşli üzerine çöktü. O an, içinde bir şey koptu. “Ben gerçekten kimim?” diye fısıldadı kendine. Gözyaşlarıyla karışan yağmur damlaları yüzünden süzüldü.
Ertesi sabah, kararını verdi. Bu hayattan kurtulacaktı. Ne kadar zor olursa olsun…
İlk işi, Ümraniye escort Belediyesi’nin Kadın Danışma Merkezi’ne gitmek oldu. Orada kendisi gibi zorluklardan geçmiş kadınlarla tanıştı. Günlerce konuşmadı ama dinledi. Yavaş yavaş içindeki sessizlik çözülmeye başladı. Dikiş kursuna yazıldı, sonra kuaförlük eğitimi aldı.
Zamanla yeniden insan içine çıkmaya başladı. Kazandığı ilk parayla annesinin mezarına çiçek aldı. Mezar taşına dokunup fısıldadı: “Anne, sonunda becerdim. Kurtuldum.”
Bir yanıt yazın